شعر بی دروغ ، شعر بی نقاب

زمانی که تو سکوت کرده ای
.
من چه میتوانم بگویم؟
.
.
شب دوم/چهل

کمی که از زمین فاصله بگیری
.
خواهی دید چگونه پرواز خواهم کرد در دیگر کهکشان ها
.
آه من تورا نیز با خود خواهم برد.چگونه تنها میتوانم رفتن؟
.
لعنت ب این چشمان کم سو
.
نمیابم تو را که فانوسی در تاریکی به دست داشتی...
.
و زیر لب نوای امید را برایم زمزمه میکردی
.
نمیدانم.شاید تو اوهامم هستی که همیشه دلتنگ آمدنت بوده ام
.
نه ،نمیتواند تاریکی این جاده ی مه آلود مرا ناامید کند.
.
باید بیابم تورا...
.
دوباره کفش هایم را به پا خواهم پوشاند.‌.‌.
.
شب اول/چهل

دل بی قــــرار تو ، تا دم صبحِ هفت ســـین /...../ ایـــّاک نعبـــــد و ایّــــــاک نســـــــتعـین
.
هـــــم غرق در نوازشـــــــــو هم تشــــــــنه ی تـوام /......./ گـاهی به کوی عشـــــق، هـم آن می کنی هم این
.
پـــای مـــرا بکـش وسـط ِ سیــــبِ خنــــــده هات /........./ یـــارب ، خدای خـــوب ، یا مهـــــربـــان تــرین !!!!!!
.
این دخــتری که ســـــاده مناجات می کند /......../ چادر نمــــاز ِ تازه ، امشــبو قرآن ِ دلنشــــین
.
در من به چشــم " آنچــــــه که هـسـتم" نظـــــــر نکن /........../ من را به چشـم " آنچه که با من کنی " ببین !!!!!!
.
امســال ، ســــالِ خــوب منــــو سالِ بندگیست /......./ یــــک اتفــاق ِ خـــوب می افتد در این زمـــــــین
.
دســت قنــــوت ِ من به خوشــه آمیـــن رسیده است /......./ ایــــــــــّاک نــــــعبـــــــد و ایِــــّاک نســــتـــــــعین
.
" یـــارب بــــــه وقــتِ گل ، گنــــه بنـــده عفو کن " /......./ شــاید دویـــدم از خودم به تــــو یا ربّ العالمیِّـــــــن !!!!!!!
.
سال نو تمام مردم عزیزم مبارک

نقل قول از دوست بسیار لطیف و زیبایم ،سرکار خانم یاوری
«تو سفیر منی از من بخدا»
جان بی قرار رفتن بود
تن ناتوان از محافظت و نگهداریش بود
جان به ندای حق پاسخ گفته بود
زلزله ای در تن بر پا بود،
هر لرزشی رهایی از اثقال ها بود
و لی رسالتی داشت
با دردش از وجود من محافظت کرد
هدیه ای بس گرانبها به وجود من بخشید وپر کشید ،
از من تا خدا...........
سبکبال، سفر را تا ساحت بیکران جاودانگی شروع کرد
سفرت مبارک باد « سفیر معصوم من»
امید عزیز
هان رستخیز جان رسید، شد در بدن زلزالها
افکند تن اثقالها ،بگشود جان را بالها.

.
.
تقدیم به ، "مادرم" ، و فرزند تازه پرکشیده شان

.
.
پسرم زیبا شد
.
قوی آرام معاصر با کوچ
.
زائری پاک ، معاصر با عشق
.
" خنده اش " و "پـــــرواز " ، مثل دو نیمه ی ســـــیب
.
مثل دو بال موافق باهم
.
پسرم ، قاصدک است
.
می دواند دل دلتنگ مرا تا خورشید
.
می دواند دل من را تا عشق
.
می دواند دل من را تا سیب
.
.
شکوه از دوری نیست
.
تازه آغاز وصال من و توست
.
تو سفیر منی ، از " من " به " خدا
.
به خدایی که قرار من و توست
.
سفرت پر آبی
.
سفرت مهتابی

قودوزلارین الینی اؤپن
دار گؤز سیلاح،
ای سِلاح تنگ چشم،که فقط دستان نامردان و جاه طلبان را می بوسی!! و بازیچهٔ دست آنانی!!
سن کی...
منیم آج بالامی،
دمیر جایناق فلاکتین ،جایناغیندان ،
آلانمیردین،
تو که فرزند گرسنهٔ مرا از دست چنگالهای آهنین فلاکت وبدبختی،
نمی توانستی رها سازی!؟
آغزیندا سو.......
دوشونده سود....
بوینوزوندا، اوت داشیماق،
باشارمیردین؟
در دهانت ،آب..
در پستانهایت شیر...
در شاخ هایت ،علف....آوردن و حیات بخشیدن را بلد نبودی!؟
سؤیله!!،
منیم، شنگول،مون حیاتنا،
نه اوزونن قییاراؤلدون
دهان باز کن ،دهان باز کن ،بگو بگو بگو بلند بگو ،فریاد بزن..
چرا.......... به چه رویی؟ ،به چه عدالتی؟!به چه قانونی!؟
زنجیر حیات شنگولم ،زنجیر حیات دلبندم،زنجیر حیات فرزندم را ... بریدی و ویران کردی؟؟؟؟؟؟؟؟
تقدیم به غنچه های پر پر شدهٔ جنگ قدرتها
شعر از عارف بزرگوار آذربایجان
آقای حیدر عباسی

جهانی که نمی شناسی اش
اما برای تو می سراید ترانه های ابدی را
*******
این جا تمام شب ها بلند است
اما تو ...
به لحظه ای که خورشید متولد می شود
اعتماد کن ...

حالا که تنها هستم
می توانم مسافر این کوره راه منتظر باشم...
می توانم زیر آبشاری بزرگ با شجاعت بایستم و موهای پریشانش را بکشم.
می توانم در خیابان های شلوغ گم شوم
بی آن که واهمه ای از نشانی های روشن داشته باشم.
می توانم در ساحلی بی نام و نشان ، نشانی تو را بپرسم و از رسیدن نترسم.
حالا که تنها هستم
می توانم از یقینی بنوشم که تشنه ترم کند.
می توانم هرغروب صدای قدم های گمشده ام را درلابلای ماسه ها بشنوم
و با یقینی فراتر از هیچ ، به خانه برگردم ...

با مولای عشق...
در بزم نیمه ی شب، دل خون و باده بر لب
مست رخ نگاری، رخساره غرقه در تب
شاهد به بزم ما بود ماه و ستاره ی تو
دل تنگ و دیده خونریز، چون ماه من به عقرب
با دست اشارتی داد آن پیر دیر رندان
بی پا وسر همی شو، ای بنده ی مقرب
رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن
ترک من خراب شبگرد مبتلا کن
هم دیده هم ره دل بستم به ماهرویان
پیمانه وا نهادم، از عشق نافه بویان
دستار و سر نهادم، از ما و من فتادم[center][/center]
ساز خوشی نهادم بر لب ترانه گویان
آنگه نیاز کردم، بر درگه عطایش
تا دست من رساند بر عرش خوبرویان
بر شاه خوبرویان واجب وفا نباشد
ای زرد روی عاشق تو صبر کن وفا کن
داد از غم فراقت ای جان جان شیرین
ای پر گشاده سیمرغ در قصه های دیرین
یک جرعه از غمت را یکصد جهان نیارزد
لختی نظر نما تو بر این گدای مسکین
دستار و سر نهادم در و گهر نهادم
در راه سیم ساقی رهزن به منزل دین
ماییم و آب دیده بر کنج غم خزیده
از آب دیده ی ما صد جای آسیا کن
بر ساحل فنایت کی مینشینم ای جان
کی آب تر بریزی در محفلم چو باران
صبر از کفم برون شد، جام دلم نگون شد
در هجرتت به عرش است فریاد شاد خواران
در باغ غنچه وگل مجنون شدم چو بلبل
پیرانه سر سرایم افسانه ی بهاران
از من گریز تا تو هم در بلا نیفتی
بگزین ره سلامت ترک ره بلا کن

دیشب به خوابم آمدی، نوری ز شمست در برت
مستم تو کردی دلبرا جانم فدای آن سرت
رقصاندی و رقصان شدم، دستار درویشان شدم
چون شعله ای لرزان شدم در انحنای پیکرت
دستم گرفتی نیمه شب، از جذبه ات من در عجب
می در رگم جاری و پر، کو آن مبارک نشترت
پا در بیابان میزدم، مجنون صفت در هر قدم
لیلی تو بودی گوییا، من طالب یک شهپرت
خوش بودم و باقی شدم، مست می ساقی شدم
در بسترم هر دم بود بوی گل نیلوفرت