چارلی چاپلین

در میان تمام نقش آفرینان بزرگ که بسیاری از آنها وجود دارند و سینما این امکان را برایشان فراهم کرده است، چارلز چاپلین مطمئن ترین جاودانه هاست. او شانس این را داشته که در یک دوره قهرمانانه هنر زندگی کند. البته تمام هنرمندان بزرگ باید این شانس را داشته باشند. آیا تمام نمایشهای شکسپیر را بدون تجدید نظر یک تهیه کننده مدرن روی دست میبردند؟ آیا هیچ ویراستار ناشری قبول میکرد که نوولهای پیش پا افتاده داستایوسکی را بدون تقلیل و تغییر به چاپ برساند؟ در آغاز راه یک هنر نو بودن یا حضور در تغییر مسیر ناگهانی جدید یک هنر کهنه برای یک انسان
با استعداد امتیاز فوق العاده ای است.
چاپلین بدون شک به عنوان یک کمدین در تئاتر برای امکانات تکنیکی زمان نمایشهای کمدی همراه با کنترل حرکات بیش از حد عالی بوده است؛ حالت احساساتی اش قدرت او برای آمیختن کمدی با احساس غمانگیز و تراژدی با حس خنده آور همیشه نبوغ را به امکانات تکنیکی اضافه کرده است و هم شهرت و هم خوشبختی به بار آورده است ولی فیلم به بعد فیزیکی اجرا می افزاید؛ امکاناتی برای مسخرگی و جاذبه ای بیشتر از تئاتر به دست میدهد و همچنین عظمتی را که نماشاچی قبلاً از یک هنرپیشه هرگز تصورش را هم نمی کرده است؛ ممکن می سازد. یک هنرپیشه ممکن است بتواند دهها هزار بار یک نقش را تکرار کند ولی حتی بزرگترین هنرپیشه ها هم نمی توانند امید داشته باشند که دهها میلیون نماشاچی را زیر پوشش قرار دهند؛ چایلین این کار را کرد. یک چنین موفقیتی تاریخی است. تاریخی و حماسه ای واقعی حماسه ها دوام می یابند چون تارهای عمیق امید و بیم انسان را لمس می کنند و راز و رمز زندگی بشر قدرت، تحمل، دوام و پذیرش او را به جنبش وا می دارند. چاپلین قربانی تراژدی کمیک بشر و اتفاقات بیگانه ابدی، هم عمیقاً مبتکر و هم وارث یک رسم موروثی عمیق و عظیم بود. رسوم تاجهای بزرگ که به مسخرگی و ماوراء آن نرمی گردد ولی قدرت حابلین برای متمرکز کردن هنرش بر واقعیات اجتماعی زمان خودش، به طوری که میلیونها نفر بتوانند درک کنند به آن بخندند و بارها بر وضع خودشان که او مجسم می کرد، اشک بریزند، ذاتی است.