چهره دکتر حسین فاطمی

دکتر فاطمی یک آزاده بود یک وطن دوست امروز همچنان ما آزاد نیستیم ولی می توانیم بگویم برای آزادی جنگیدیم اگرچه هنوز پیروز نشدیم ولی میتوانیم بگویم هنوز امثال فاطمی در تلاش اند اهریمن عزیز اگر شما خون امثال فاطمی را بیهوده ریخته شده نمی دانستید امروز آزاد بودیم

تا آخرین لحظه خواهم جنگید چه باقلم چه با سنگ چه با سرب و آزادی را انتظار می کشم حتی آن روز که نباشم

مگه الان ازادین ؟
پس الکی جونشو داده

اهریمن
نمی تونم ارتباط برقرار کنم با آواتارت گرچه شایدم نیازی نباشه.
دکتر حسین فاطمی کسی بود که جونشو در راه وطن داد.چیزی والاتر و بارزشتر از این هست ؟
البته وقتی تنها در فضای اهریمن و شیاطین باشین درک شخصیت بزرگ مردانی که تمام مادیات در برابر اعتقادتشون به آزادی هیچ میشه سخت خواهد بود.
تا آخرین لحظه خواهم جنگید چه باقلم چه با سنگ چه با سرب و آزادی را انتظار می کشم حتی آن روز که نباشم .........

من می ‌میرم که نسل جوان ایران از مرگ من عبرتی گرفته و با خون خود از وطنش دفاع کرده و نگذارد جاسوسان اجنبی بر این کشور حکومت نمایند

خب الان مگه اینطوری شده ؟
پس جونتو الکی دادی

باسه خودتون قدیس و اسطوره نسارین که هیچکی قدیس نیس

هیچکدوم از اینا ادم نیستن اگه بودن یه کاری میکردن و حال و روزمون این نبود

مرگ

در اتاقکِ برج نگهبانی‌اش ایستاده‌ست
سینه‌خیز آمده‌ام
پیِ ِ یاران ِ گم‌کرده‌ام
(شهاب مقربین)

[b]مرگ
در اتاقکِ برج نگهبانی‌اش ایستاده‌ست
سینه‌خیز آمده‌ام
پیِ ِ یاران ِ گم‌کرده‌ام[/b]
(شهاب مقر بین)

بیرون نمی رود ز دلم داغ آن عزیز --------------داغ کسی که خاطرم از مرگ او فسرد
داغ شهید خفته به خونی که در غمش-----------جانم به لب رسید و غم از دل بدر نبرد
فرخنده کیش مرد جوانی دلیر بود------------دلداده ی بزرگی و سالاری وطن
سرمست جام همت و ایمان و اعتقاد------------همگام رهبران به هواداری وطن
کوشید و با اراده ستوار و آهنین ------------در راه طرد دشمنان و قطع ایادی اش
با کلک حق نویس نوشت آنچه بود----------در حق ملت و علل نامردی اش
تا بود در کفش قلمی تند و حق نگار----------مطلب نوشت در پی تعیین سرنوشت
چون شد وزیر، بار قدم بر قلم افزود------------در کفه ی مبارزه سنگی تمام هشت
دانست چیست ماهیت فکر باختر ------------در بسط قدرت از پی تسخیر خاوران
زین روی فشرد پای در اخراج اجنبی---------ز ایران زمین که هست کنام دلاوران
چون پشت سر نهاد شبیخون شاه را ----------در آن سه روز حادثه انگیز فتنه زای
گفت آنچه بود در خر شاه پلید خوی-------------با خلق و پرخروش، دژم حال و خسته نای
و آن گه که بازگشت شه اجنبی پناه------------با دست خارجی ز هزیمت به آشیان
کرد آنچه کرد بر همه آزادگان ستم-------------لیک این به جان نیافت در آن ماجرا امان
صبحی ست نیمه روشن و مردی پریده رنگ----------بیمار و زار و خسته، ولی با ثبات کوه
از محبس آوردنش و در چهره اش پدید-----------آیات سربلندی و والایی و شکوه
یکبار خورده تیر ز دست «فدائیان» --------------یکبار نیز ضربت چاقوی بی مخی
در پیکرش نمانده دگر پاره ای رمق-------------یک چند بوده همدم آهی و آوخی
در بامداد سرد و غم آوایی این چنین-----------بیمار را به مقتل آزادگان برند!
دکتر «حسین فاطمی» آن زنده نام را-----------با حال تب به جوخه ی اعدام بسپرند!
گفتند عفو خویش ز درگاه شه بخواه------------تا وارهی ز کشته شدن در پناه او
گفتا که هرگز این نکنم، به که جان خویش -------------بهر وطن سپارم و میرم به راه او
بیمار برکشد سر و یک لحظه خویش را------------ستوار وانماید و خرسند و رادفر
هرگز به خویشتن ندهد راه، وحشتی-----------کز راز جاودانه شدن هست باخبر
داند که خون اوست در این خشکسال رشد------------کآرد نهال نهضت ملی به برگ و بر
زین روی تن به مرگ دهد با رضای دل-------------تا خود کند حقیقت ایثار، جلوه گر
داند که چند لحظه دگر بیش زنده نیست------------آرد به یاد، کودک شیرین زبان و زن
لرزد دمی به خویش، و لیک از پی هدف------------ستوار و خنده روی کند ترک جان و تن
رخصت نمی دهد که ببندند چشم او-------------فریاد می کشد « شه جلاد مرده باد»
« آن کس که نام نیک مصدق کند تباه-------------نامش ز کارنامه هستی سترده باد»
در خون کشند پیکر آن بی گناه را -------------کو عاشق است، عاشق ایران پر شکون
فریاد «زنده باد وطن»سر دهد ز جان-------------آنجا که لاله گون کند این خاک را ز خون
نامش «حسین» بود و به سان نیای خویش-------------پیش «یزید» عصر به تسلیم تن نداد
در خون تپید و شد قدمگاه حق شهید-------------سر جز به راه ملت و عشق و وطن نداد

بیرون نمی رود ز دلم داغ آن عزیز داغ کسی که خاطرم از مرگ او فسرد
داغ شهید خفته به خونی که در غمش جانم به لب رسید و غم از دل بدر نبرد
فرخنده کیش مرد جوانی دلیر بود دلداده ی بزرگی و سالاری وطن
سرمست جام همت و ایمان و اعتقاد همگام رهبران به هواداری وطن
کوشید و با اراده ستوار و آهنین در راه طرد دشمنان و قطع ایادی اش
با کلک حق نویس نوشت آنچه بود در حق ملت و علل نامردی اش
تا بود در کفش قلمی تند و حق نگار مطلب نوشت در پی تعیین سرنوشت
چون شد وزیر، بار قدم بر قلم افزود در کفه ی مبارزه سنگی تمام هشت
دانست چیست ماهیت فکر باختر در بسط قدرت از پی تسخیر خاوران
زین روی فشرد پای در اخراج اجنبی ز ایران زمین که هست کنام دلاوران
چون پشت سر نهاد شبیخون شاه را در آن سه روز حادثه انگیز فتنه زای
گفت آنچه بود در خر شاه پلید خوی با خلق و پرخروش، دژم حال و خسته نای
و آن گه که بازگشت شه اجنبی پناه با دست خارجی ز هزیمت به آشیان
کرد آنچه کرد بر همه آزادگان ستم لیک این به جان نیافت در آن ماجرا امان
صبحی ست نیمه روشن و مردی پریده رنگ بیمار و زار و خسته، ولی با ثبات کوه
از محبس آوردنش و در چهره اش پدید آیات سربلندی و والایی و شکوه
یکبار خورده تیر ز دست «فدائیان» یکبار نیز ضربت چاقوی بی مخی
در پیکرش نمانده دگر پاره ای رمق یک چند بوده همدم آهی و آوخی
در بامداد سرد و غم آوایی این چنین بیمار را به مقتل آزادگان برند!
دکتر «حسین فاطمی» آن زنده نام را با حال تب به جوخه ی اعدام بسپرند!
گفتند عفو خویش ز درگاه شه بخواه تا وارهی ز کشته شدن در پناه او
گفتا که هرگز این نکنم، به که جان خویش بهر وطن سپارم و میرم به راه او
بیمار برکشد سر و یک لحظه خویش را ستوار وانماید و خرسند و رادفر
هرگز به خویشتن ندهد راه، وحشتی کز راز جاودانه شدن هست باخبر
داند که خون اوست در این خشکسال رشد کآرد نهال نهضت ملی به برگ و بر
زین روی تن به مرگ دهد با رضای دل تا خود کند حقیقت ایثار، جلوه گر
داند که چند لحظه دگر بیش زنده نیست آرد به یاد، کودک شیرین زبان و زن
لرزد دمی به خویش، و لیک از پی هدف ستوار و خنده روی کند ترک جان و تن
رخصت نمی دهد که ببندند چشم او فریاد می کشد « شه جلاد مرده باد»
« آن کس که نام نیک مصدق کند تباه نامش ز کارنامه هستی سترده باد»
در خون کشند پیکر آن بی گناه را کو عاشق است، عاشق ایران پر شکون
فریاد «زنده باد وطن»سر دهد ز جان آنجا که لاله گون کند این خاک را ز خون
نامش «حسین» بود و به سان نیای خویش پیش «یزید» عصر به تسلیم تن نداد
در خون تپید و شد قدمگاه حق شهید سر جز به راه ملت و عشق و وطن نداد